Zbiór opowiadań przedstawiający zróżnicowane „problemy świata”. Dziecko, które wkraczając w dorosłość obserwuje rozmaite zależności między ludźmi i otaczającą nas rzeczywistością, nieszczęśliwa mężatka, uwięziony w obcym ciele ojciec czy potomek słynnego pisarza. Zakazana miłość pozamałżeńska, homoseksualizm – to tematy trudne. Wszyscy zmagają się z własnym ja oraz z wrogo nastawionym do odmienności światem.
Opowiadania zebrane w tym zbiorze otwierają nas na świat, zmuszają do przemyśleń i ponownego przewartościowania tego, co do tej pory uważaliśmy za właściwe lub akceptowalne, bo każdy z nas współtworzy rzeczywistość i wpływa na życie ludzi, czasem nawet nieznajomych. To, w jaki sposób traktujemy innych ludzi i zwierzęta, jak skłonni jesteśmy do szukania sensacji tam, gdzie ich nie ma, również zasługuje na nasze rozważania.
Każda historia jest inna, więc zanim skomentujemy czyjeś zachowanie, trzeba choćby spróbować wejść w jego buty, a wówczas może i nasz punkt widzenia diametralnie się zmieni.

„,Białe, czerwone i zielone - historie zmyślone", to zbiór ośmiu historii opowiadających o losach Polaków, którzy z rozmaitych przyczyn zdecydowali się na rozpoczęcie nowego życia w Stanach Zjednoczonych. Andrzej Moniuszko, lekarz, przedstawia Czytelnikowi ich życiorysy w pigułce czasami gorzkiej, nierzadko rozweselającej i nieraz trudnej do przełknięcia. Z humorem i nieco ironiczne przybliża Polskę, którą zapomnieliśmy, i Amerykę, jakiej jeszcze nie poznaliśmy. Polskę, jaką jeszcze pamiętamy, i Amerykę, którą już spotkaliśmy. I wszystko, co pomiędzy nimi jest. Książka jest bardzo szczera i osobista, bo rzeczy i zdarzenia widziane oczami jej bohaterów mają swoiste wymiary, które tylko oni rozumieją, ale mają odwagę, żeby się do tego przyznać. I przypomnieć, żebyśmy nie brali siebie zbyt serio, aby się inni z nas nie śmiali.

Rosja to kraj idei, a media odgrywają w nim wyjątkowo istotną rolę. W 1918 roku Iwan Pawłow, wielki rosyjski fizjolog znany ze swojej pracy nad odruchami warunkowymi, wygłosił wykład w zmagającym się z głodem Piotrogrodzie. Twierdził, że zadanie każdego umysłu polega na dokładnym zrozumieniu rzeczywistości. Ale w Rosji, jak zauważył, „interesują nas przede wszystkim słowa i nie zwracamy szczególnej uwagi na rzeczywistość”. To dlatego Rosją w XX wieku rządzili literaci (Lenin wpisał taki właśnie zawód w rubryce paszport) i poeci (Stalin za młodu pisał przecież wiersze). O Maksymie Gorkim w latach 30. mówiło się, że to drugi człowiek w Związku Radzieckim po Stalinie – plotkę tę z radością powtarzała sobie rosyjska diaspora w Paryżu. Najbardziej ponury dowód na szacunek wobec słowa pisanego zaś tkwił w eufemizmie na wyrok śmierci podczas wielkiego terroru stalinowskiego – „dziesięć lat bez prawa do korespondencji”.
Arkadij Ostrowski biorąc kredo Pawłowa poważnie napisał historię najnowszą Związku Radzieckiego i Rosji z perspektywy literatów, inteligentów i tych, którzy przejęli ich rolę po upadku ZSRR – ludzi mediów i magnatów medialnych. Opisuje fantastyczne wolty, wielkie kryzysy i sposób, w jaki rosyjska mediokracja doprowadziła do stworzenia i ukoronowania Władimira Putina.

Historia związku Goethego z Charlottą von Stein intryguje do dziś nie tylko ze względu na posmak obyczajowego skandalu, ale także jako opowieść o miłości kryjącej w sobie pytania, na które ciągle trudno znaleźć odpowiedzi. Historycy literatury próbują tłumaczyć tę relację za pomocą prostego interpretacyjnego klucza: on – młody szalony poeta, ona – jego muza, która dzięki statecznemu charakterowi i wyższej społecznej pozycji miała go przysposobić do życia dworskiego, umożliwiając tym samym artystyczny i intelektualny rozwój, który uczynił zeń potem klasyka. Niniejsza praca odchodzi od tego schematu. Analiza olbrzymiego korpusu jego miłosnych listów prowadzi do wniosku, że ich romans był rodzajem spektaklu, który opierał się wprawdzie na autentycznych przeżyciach i emocjach, ale wynikające z nich role i zachowania za sprawą wyobraźni i performatywnych możliwości medium pozwalały się formować i przekształcać, tak jak chciało pisarskie ego poety. Adorując panią von Stein na listowym papierze, Goethe wstępował na scenę, na której był jednocześnie reżyserem, scenografem i suflerem.